Składzik; marzec 3/31; EnAli

Dla Hibu i Kiri, bo EnAli to nasz styl życia. 

Nie sprawdzałam, nie poprawiałam, wstydzę się.

*zasłania łapami oczęta* 

~~

Alibaba nigdy, przenigdy nie zrozumie, dlaczego Kouen zawsze wybierał takie miejsca. Ani tym bardziej nie pojmie, dlaczego za każdym razem się na to zgadzał.

Zacisnął dłonie na spękanej muszli klozetowej, wcale nie mając ochoty się zastanawiać, co ona tutaj robiła. Gruba warstwa kurzu uświadomiła go, że pozostawała tutaj już raczej zapomniana i niechciana, czemu się zresztą wcale nie dziwił, bo cały składzik wyglądał na opuszczony.

A potem zamknął oczy, czując gorące usta na karku, które rozpoczynały leniwą wędrówkę po jego szyi, podobnie jak ręce przesuwające się po jego klatce piersiowej. W pierwszym odruchu chciał zaprotestować, chciał się podnieść, mówiąc Kouenowi, że to zły pomysł, że w tak paskudnym miejscu jeszcze tego nie robili, ale mężczyzna chwycił jego ręce jedną dłonią, trzymając go w miejscu, drugą zaczynając rozpinać jego spodnie. Wydał więc tylko cichy pomruk dezaprobaty, wiedząc, że i tak nie ma się co szarpać, bo pozorowany gwałt tylko Kouena nakręcał.

Jednak poruszył się niespokojnie, czując ucisk na nadgarstkach. Nie był to pierwszy raz, kiedy Kouen krępował mu ręce, mimo wszystko zawsze czuł się nieswojo. Był wtedy taki... absolutnie bezbronny, zdany na łaskę czy też niełaskę mężczyzny i tak, najczęściej była to niełaska.

Cichy jęk wydarł mu się z ust, gdy poczuł te niecierpliwe ręce najpierw na udach, a potem między nimi. Przylgnął plecami do jego ciała, odchylając nieco głowę, którą oparł na jego ramieniu, natychmiast nagrodzony licznymi pocałunkami i ugryzieniami na całej długości szyi.

- Kouen - wyszeptał, zaciskając powieki i dysząc ciężko. Doprowadzić go do takiego stanu ledwie w parę chwil, żenujące. - Po prostu go wsadź. Weź mnie.

Mężczyzna zamarł na krótki moment, ledwie na sekundę czy dwie, gdy zaraz zacisnął palce jednej ręki na jego biodrze, przysuwając go bliżej siebie. Drgnął, czując, jak jego paznokcie wbijają mu się w nadgarstki, by zaraz wydać z siebie cichy krzyk, czując, jak na niego napiera. Całe szczęście, że jeszcze zdążył pomyśleć i użył nawilżenia, bo inaczej na pewno nie mógłby chodzić przez następny tydzień. Już sam fakt robienia tego bez przygotowania był wystarczająco bolesny, ale to nie szkodzi. W zasadzie to Alibaba nawet polubił tego typu stosunki, jakkolwiek upokarzające by one nie były.

Rozmyślenia przerwał mu Kouen, wsuwając się w niego powoli, ale do końca, wyrywając z niego kolejny krzyk, zaraz stłumiony silną, nieco szorstką dłonią. Zacisnął zęby na jego palcach, gdy łzy pociekły mu po twarzy, a z gardła wydobył się ledwie słyszalny szloch.

- Przestać? - mężczyzna wiedział, że niepotrzebnie pyta. Tak właściwie to już dawno temu mógł sobie oszczędzić tego typu pytania, ale kiedy widział jego zapłakaną twarz, za każdym razem miał wątpliwości.

Alibaba tylko pokręcił lekko głową, zaciskając skrępowane dłonie w pięści.

Resztę pamiętał jak przez mgłę. Mocne pchnięcia, a każde z nich wyrywało z jego gardła jęk, skutecznie tłumiony dłonią Kouena. Nie potrzebował więcej, nigdy w takich chwilach nie pragnął niczego innego, niż jego obecności wewnątrz niego, nawet gwałtownej i brutalnej. Zatracił się w tym uczuciu, samemu poruszając biodrami, wychodząc naprzeciw każdemu pchnięciu, synchronizując ich ruchy w jakimś obłędnym tańcu, który tylko oni rozumieli.

A potem dostał w głowę czymś lekkim, ale twardym i dość bolesnym. Otworzył szeroko oczy, zastygając w bezruchu, to samo zresztą zrobił Kouen. Patrzyli przez chwilę przed siebie, wciąż niezdolni do jakiejkolwiek myśli, a potem Alibaba zaczerwienił się wściekle, gdy mężczyzna wybuchnął nietłumionym śmiechem.

Dostał w łeb kijem. Od mopa. Mop spadł mu na głowę.

Warknął tylko ostrzegawczo, zażenowany jak nigdy, aż Kouen odstawił kij na bok, zdejmując dłoń z jego ust, jednak nie przestając się śmiać. Cały nastrój szlag trafił, gdy szarpnął się pod jego uściskiem, żądając natychmiastowego uwolnienia.

Którego, rzecz jasna, nie otrzymał.

Poczuł za to zaraz naganne ugryzienie w bok szyi, na tyle mocne, że na pewno zostaną ślady.

- Jeszcze raz na mnie warknij, a wsadzę ci co innego - usłyszał niski, groźny szept przy uchu i przełknął ślinę, czując, że no cóż, w gruncie rzeczy może jednak nastrój nie poszedł w cholerę.

- Na ścianie? - wymamrotał tylko krótką propozycję, jako że wcale nie miał oberwać w głowę wiadrem czy też czymś podobnym.

Był mu niewyobrażalnie wdzięczny, gdy Kouen już nie rzucał kolejnych uwag, gdy po prostu chwycił go w pasie, unosząc do góry i opierając go o ścianę, pozwalając jego nogom opleść się w biodrach.

Minuty później wygrzebywał chustki z torby, czując się cały obolały, ale mimo wszystko zadowolony. Wiedział, że narzekanie na dobór miejsca nic nie da, Kouen był w takich momentach niewzruszony - pozostawało czekać, jakie wybierze następnym razem i modlić się, by nie było to coś naprawdę dziwnego.

Bo składzik w zasadzie nie był złym miejscem.