Ślizgawka; marzec 1/31; EnAli

Dzisiaj pierwszy marca, także zaczynam projekt codziennego pisania. Codziennie chcę wrzucać miniaturkę czy też oneshota, myślę, że będą to twory raczej w przedziale 500-2000 słów~ Wszystkie poświęcone Magi.

Ta dedykowana Hibu, która rozbawiła mnie i ucieszyła wtedy, kiedy potrzebowałam tego jak nigdy.

~~

To nie był pierwszy wieczór, który Alibaba spędzał poza domem. Ściśle mówiąc, nawet nie pierwszy wieczór, który spędzał w domu Renów, nawet mimo że godziny jego pracy przypadały w godzinach porannych. Zresztą wieczorem ciężko było się zajmować kwiatami – raz, że ciemno, dwa, że tuliły swe płatki, zamykając się z braku słońca, więc nie było sensu doszukiwać się w ich objawów choroby czy atakujących je szkodników.

Dlaczego wciąż tu jeszcze siedział? Dlaczego nie zebrał się do domu długie godziny temu, siedząc teraz w zadbanym ogrodzie – spróbowałby być niezadbany, przecież sam go pielęgnował – i dłubiąc prażony słonecznik?

- Nie za wygodnie?

Alibaba niechętnie przeniósł wzrok ze swojego ulubionego iglaka o delikatnym, srebrzystym zabarwieniu, by spojrzeć na pochmurne, nieco znudzone oblicze Kouena. Mężczyzna przyglądał mu się, opierając się łokciami o parapet wręcz nieprzyzwoicie wielkiego okna, które zdecydowanie odsłaniało zbyt dużą część bogatego salonu.

- Nie, możesz przynieść mi poduszkę – Alibaba z powrotem spojrzał na iglaka, wysypując garść łupinek od słonecznika do małego woreczka w kieszeni bluzy. Poprawił swoje ułożenie na metalowej ślizgawce stanowiącej element niewielkiego, drewnianego domku dla dzieci, który stał niedaleko domostwa.

Kouen wielokrotnie próbował zlikwidować to bezczelne odstępstwo od jego cudownego ogrodu pełnego najróżniejszych kwiatów, ale za każdym razem Kougyoku podnosiła wrzask, że wychowała się na zabawach w tym domku i jej dzieci pójdą w jej ślady. Poparł ją Koumei, mówiąc, że wcale nie jest taki paskudny, a poza tym zlatują się na niego gołębie, które może w spokoju karmić czerwstwym chlebem. Nawet Kouha był za, jako że domek rzucał cień zbawienny dla jego skóry. Tak więc zabytek z dzieciństwa pozostał nietknięty, co najwyżej przemalowany z błękitnego na brązowy, żeby nie rzucał się tak strasznie w oczy. Innego koloru pozostawała jedynie okupowana obecnie przez Alibabę ślizgawka, błyszcząca się głęboką czerwienią.

- Zamierzasz spędzić tu noc? - Kouen był dzisiaj wyjątkowo gadatliwy, pomyślał z irytacją blondyn, prychając zniecierpliwiony, gdy kilka pestek wypadło mu z dłoni. Nie ma mowy, żadnych śmieci pośrodku pielęgnowanego każdego dnia trawnika.

- Bo co? - wymamrotał, odchylając się wygodnie do tyłu, kładąc się na metalowej blasze i spoglądając w gwiazdy. - I tak nikt na mnie nie czeka.

- Bo jesteś życiową niedojdą.

Alibaba ponownie prychnął, tym razem z większą irytacją. Uniósł się na łokciach, spoglądając w jego stronę, marszcząc brwi. Nie znosił tego człowieka, nie znosił jego bogactwa, jego firmy, jego ogrodu, którym zajmował się każdego dnia, włączając w to niedziele. Nie znosił każdego, nawet najmniejszego skrawka jego wysokiej sylwetki, od czubków palców w skórzanych butach po koniuszki rudawych włosów na bródce.

- Wiesz co? - wysyczał, wściekły niemal do granic możliwości. - Odwal się. Zajmuję się codziennie twoim zasranym ogrodem, znoszę twoje przeklęte rodzeństwo, choć uwierz mi, że gdzie indziej zapłacono by mi znacznie więcej. Chociaż za to mógłbyś mnie kochać – uniósł drwiąco kąciki ust, odwracając się z powrotem w stronę nieba.

Może nie była to do końca prawda, bo Kouen płacił mu naprawdę sporo – Alibaba nie miał żadnych problemów z opłatą czynszu czy codziennego życia, często starczyło mu nawet na wyjście do kina ze znajomymi. Ale nie musiał o tym wiedzieć.

Nie przejmował się brakiem odpowiedzi ze strony tamtego, zresztą zdążył się już do tego przyzwyczaić – mężczyzna rzadko kiedy bywał rozmowny, częściej raczej rzucał mu wzgardliwe spojrzenia pokazujące jasno, gdzie jest jego miejsce i dlaczego nie na tym samym poziomie, co Kouena. Alibaba miał już po dziurki w nosie takiego traktowania.

Z zamyślenia wyrwało go głębokie westchnienie.

- No dobra – ton Kouena był irytująco spokojny, gdy podparł sobie brodę dłonią. - To gdzie chcesz to zrobić?

Alibaba najpierw spojrzał na niego, myśląc, że się przesłyszał, ale potem roześmiał się głośno, zajmując się swoimi paznokciami. Nie spodziewał się żartów po Renie Kouenie, ale jak widać nawet on potrafił być zabawny.

- Na ślizgawce brzmi dobrze – parsknął rozbawiony swoim dowcipem, zamykając oczy i wyciągając się wygodnie na chłodnej blasze. Za jakiś czas powinien się zbierać, było już dosyć późno. Choć w sumie nikt na niego nie czekał, to jednak przesiadywanie po północy w domu Renów nie było konieczne, nawet jeśli zawierało się w tym całonocne oglądanie telewizji na tym bajecznie dużym telewizorze. Może Alibaba będzie miał kiedyś tyle pieniędzy, by sobie coś takiego kupić – byłoby cudownie. Mógłby sobie dokupić nawet jakąś konsolę i całe dnie spędzać na...

Rozmyślania przerwał mu ciepły, wilgotny dotyk na ustach.

Otworzył szeroko oczy, niezdolny do krzyku, widząc przed sobą te rudawe, dość długie jak na faceta, ale absolutnie niekobiece rzęsy. O czym on myślał, na litość boską, rzęsy Rena Kouena nie były teraz problemem, problemem były jego wargi, które rozpoczynały leniwą wędrówkę od jego ust, przez szczękę i na szyi kończąc, gdy te pewne, duże dłonie chwyciły jego ramiona.

Powinien coś powiedzieć, coś zrobić, zganić go, odepchnąć, cokolwiek – a on po prostu przywarł do zimnej blachy, wczepiając się palcami w czerwoną poręcz jakby od tego miało zależeć jego życie. Był wręcz pewien, że porysował ją paznokciami, Kougyoku go za to zabije.

A potem owa pieszczota się skończyła, gdy Kouen odsunął się, przyglądając mu się z bliska. Ze zbyt dużego bliska, nawiasem mówiąc, Alibaba wciąż czuł jego oddech na ustach, wciąż mógł policzyć jego rzęsy, z takiej odległości dopiero teraz dostrzegł cienie pod oczami mężczyzny i zaczerwienione ze zmęczenia oczy. I może akurat ten dystans nie był tutaj znaczący, ale dostrzegł coś jeszcze.

Kouen był po prostu cholernie przystojny.

- Zostajesz na noc? - Jego głos był spokojny, niski i przyjemny, Alibaba czuł zbyt wyraźnie, że coś go ciśnie w brzuchu na sam jego dźwięk.

- Ja... zostaję.

Kouha był niezmiernie zdziwiony, widząc w środku nocy buty Alibaby w korytarzu, gdy telewizor w salonie był wyłączony. Nie zastał go też przy lodówce, gdy opychał się dobrociami ich kuchni, nie było go też w biurze przy komputerze.

Nie musiał się jednak długo zastanawiać, gdy wracał do swojego pokoju i usłyszał szmery za drzwiami jego najstarszego brata. Może i pokoje były wyciszone, może i Kouha był przyzwyczajony do różnych dziwnych dźwięków w tym domu, jednak uderzenia łóżkiem o ścianę nigdy nie pomyli z niczym innym.

Cóż zrobić, En miał dziwny gust, uznał, wsadzając sobie garść płatków do ust i wracając do siebie. Ale za to zdjęciami na ślizgawce, które zrobił im przez okno, będzie mógł szantażować Alibabę jeszcze przez długi, długi czas.